Το σμάλτο των δακρύων

Εκεί στα Αετώματα , που τα κορμιά ευωδιάζουν

και των Κενταύρων τα αίματα , στοιχειώνουν τις βραδιές

θαρρείς θρηνούν τα μάρμαρα , ποτέ δεν ησυχάζουν

του Παρθενώνα δάκρυα , ραγίζουν τις ψυχές

γλυπτά που σας μαγάρισαν , αντί προσκύνημά τους ,

κληρονομιά σε ρήμαξαν , οι άδειοι ενοχής ,

αγάλματα τεμάχισαν , τα βάφτισαν δικά τους

κι αντί για σμάλτο βάλαμε , τον γύψο της ντροπής

Προπύλαια με ανάστημα , ναοί με δέους γνώση

και Ερεχθείου κόσμημα , που θέλγει διαρκώς ,

Ακρόπολη δεν βρίσκεται , ο ήλιος κι αν παγώσει ,

των γονιδίων καύχημα και των αιώνων φως

κόρες μοναδικές κι αθάνατες , στηρίγματα του κάλλους ,

τρέμει  η φωνή κι η ανάσα μου , να μη σας αδικήσω ,

λόγια δεν βρίσκω και ρωτώ , καθηγητές δασκάλους ,

θέλω πολύ να παινευτώ , για σας όταν μιλήσω

τιμή στις Καρυάτιδες , που λάμπουν στους αιώνες ,

ποια μάτια κατορθώσανε , να μείνουν απαθή ,

ποια χείλη δεν παρέλυσαν , σε τέτοιους κολοφώνες ,

που ακόμη παραμένουνε , σε μία ξένη γη

μαρμάρων επανένωση , ζητάει δικαιοσύνη ,

ξεκίνησαν τα τύμπανα , σηκώνονται γροθιές ,

δεν είναι χάρη λύπησης , ούτε ελεημοσύνη ,

δικαίωμα στις ρίζες μας , στο αύριο στο χθες

στον τόπο που γεννήθηκαν , στον τόπο να γυρίσουν ,

Ελγίνειο αμάρτημα , η ώρα να κριθεί ,

ναι είναι νομοτέλεια , στο θρόνο να καθίσουν ,

Ελλάδα μου το δίκιο σου , το θέλει όλη η γη .

Ιωάννης Κακαγιάννης