Οι δυο κυρίες / Λευτέρης Μουφτόγλου

Δυο κυρίες πεταχτούλες, όλο σκέρτσο κι’ όλο χάρη,

βγήκαν βόλτα στα χωράφια και στο δροσερό χορτάρι.

Αφού είπαν τα δικά τους και ξεδίψασαν στη βρύση,

να γυρίσουν σπίτι είπαν, μια που ο ήλιος είχε δύσει.

Αλλά, πίσω όπως γυρίζαν, κλασσικούς αρχίσαν κρότους

κι’ αισθανθήκαν ταυτοχρόνως ζόρισμα στον πισινό τους.

Επειδή να ξαλαφρώσουν δεν γινόταν ελευθέρως,

το καλύτερο να βρούνε ψάχναν «αναγκαίο» μέρος.

Και, στο τέλος, συμφωνήσαν οι κυρίες και οι δύο,

την ανάγκη τους να κάνουν μέσα στο νεκροταφείο!

Αφού κάναν ότι κάναν κι’ είπανε να σκουπιστούνε,

είδαν πως χαρτί υγείας ήταν δύσκολο να βρούνε.

Έτσι, η μία το βρακί της, αφού κάνει χρήση πρώτα,

το πετάει στα σκουπίδια και γυρνά χωρίς κιλότα!

Πρακτικότερη η άλλη, τον καθαρισμό της κάνει


με κορδέλες που τις βρήκε σε… νεκρώσιμο στεφάνι!

Τις μεγάλες τους λαχτάρες συζητούν την επομένη

οι δυο σύζυγοι, που είναι δίκαια θορυβημένοι.

«Η γυναίκα μου, ρε φίλε, πάει, μου άλλαξε τα φώτα!

Γύρισε εψές στο σπίτι δίχως να φορά κιλότα,

που σημαίνει ότι έχει πονηρή μια κάποια σχέση

και τα κέρατα, φοβάμαι, πως μου τάχει πια φορέσει!»

«Τι να πω κι’ εγώ ο καημένος, που το ταίρι το δικό μου

είναι μια κοινή γυναίκα, ένα γύναιο του δρόμου.

Είχε ψες στον πισινό της μια απίθανη λεζάντα:
Αυτοκόλλητο, που γράφει πως «Θα σε θυμάμαι πάντα»!!!