Δίπλωσε την ορφάνεια της
στην ποδιά της,
και ανηφόρισε
το δρόμο των παραλογισμών.
Τα δάκρυα βαθιές αυλακιές
στα ξερακιανά μάγουλά της.
Σαν χορικό τραγωδίας,
Ο μονόλογός της…
Και που κλαις...
Σάμπως τα δάκρυα
θα αναστήσουν την περηφάνια σου;
Σάμπως το στήθος,
θα χορτάσει καρπούς ερώτων;
Μαράθηκε, φέτος το γιασεμί μας,
σκοτείνιασε η γειτονιά μας,
στα πεζούλια τώρα η σύναξη απαγορεύτηκε
-σιωπηλός, ο νόμος του εξευτελισμού-
ανεκπλήρωτοι πόθοι,
μέσα μου...
Στα σκουπίδια κυλιέται η αμαρτία της μητρότητας.
Απόκληρος ισοβίτης της αθωότητας...
Και απολογούμαι…
Εγώ…
Και κλαίω…
Και γονατίζω ικέτης…
……………..
Εγώ…
Ένας πρόσφυγας
στη γειτονιά που γεννήθηκα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου