ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (απόσπασμα)

1.

το δάσος χωρίς δάσος πώς να συνεχίσει, πώς να σταθεί; ακόμα και στων πολυκατοικιών το πιο πάνω μέρος οι κεραίες χωρίς ανθρώπους από κάτω τους πώς να μη σκουριάσουνε, πώς να μη σιωπήσουν; κι εδώ στην καρδιά χωρίς καρδιά μέσα της πώς εγώ το δάσος να τα καταφέρω, πώς να ξαναπροχωρήσω; πολύ μεγάλος ηθοποιός πια χωρίς καρδιά πού να πάω, πού να βγω; καλύτερα χωρίς ανθρώπους ξανά, με πολυκατοικίες χωρίς θόρυβο, με τις κεραίες από πάνω μου βουβές. χωρίς του δάσους το δάσος, χωρίς της καρδιάς τη ζωή την κεραία.

2.

πήγα να πέσω. στην άκρη του μυαλού μου μια πόλη ολόκληρη χωρίς σπίτια, με των ανθρώπων τα σώματα φωτισμένα από μέσα σαν άστρα, κι οι κινήσεις τους σαν αχνός σ’ έναν αέρα μαύρο, σαν της νύχτας πολλά μικρά αερόπλοια: πιλότοι οι καρδιές τους. κόκκινες δηλαδή αναπνοές όλη η πόλη αυτή, και αγωνία σαν της φύσης, τόσο ήρεμη, των αρχαίων Ελλήνων η παντοδύναμη αδυναμία παντού. πόλη στην άκρη του μυαλού μου με σπίτια της τα σώματα, με χελιδόνια της τίγρεις, με φάρο της εμένα εδώ, με την καρδιά μου πάντα δική της. με λιμάνι της τη θάλασσα που πήγα να πέσω.

3.

προχτές ένας άλλος θεός στις λέξεις σαν γάτα κι αυτός γλίστρησε κάτω από της μαύρης μου ψυχής το σκοτάδι, στο φως από τ’ αυτιά μου από μέσα πλησιάζοντας, δειλά, σαν άνοιξη. από ’κεί είδε ένα άλλο αυτί ενός άλλου ανθρώπου, το δικό σου, αγάπη μου. τι να πει, πώς να τον περιγράψει τώρα κι αυτόν τον έρωτα, ποια πόρτα ν’ ανοίξει, προς τα πού να πάει, πού να πετάξει; πάλι με τις λέξεις κι αυτός ο θεός ο αδύναμος προσπάθησε και προσπαθεί. αλλά το σκοτάδι, σκοτάδι.