Δεν βλέπω την ώρα (απόσπασμα)

1.

κοιτάω τον ήλιο. με βλέπει κι αυτός με μισό μάτι, τι να του πω και τι να μου πει πια, ό,τι είχαμε να πούμε οι δυo μας το είπαμε. αυτός φταίει και για το κρύο, και για τη βροχή, και για το χιόνι, για όλα. και πιο πολύ φταίει για το φως, για την αλαζονεία του από πάνω μας. λες και δεν έχει καρδιά ο ήλιος, λες και δεν έχει ο ήλιος έλεος. το φως φταίει για το φως, ο ήλιος για τον ήλιο, η μέρα για τη μέρα. η νύχτα η τρυφερή όμως δεν φταίει για τίποτα.

2.

κι η Δυτική Μεσόγειος τίνος είναι ; υπάρχει κι άλλος σαν κι εμένα κι εκεί θεότρελος, να τα φυλάει όλα σαν Κέρβερος, τον Άδη αυτής της εδώ ζωής υπερασπίζοντας σαν σκυλί μ’ εκατό κεφάλια αγύριστα ; υπάρχει κι εκεί άραγε άνθρωπος σαν Ωκεανός με χίλιες μεταμορφώσεις χέρι-χέρι πάντα με τους ήρωες, Λερναία Ύδρα χήρα ο Ωκεανός αυτός χίλιων προσώπων, εκατομμυρίων βλεμμάτων κληρονόμος απτόητος ; γιατί εδώ, στην άλλη άκρη δηλαδή της κλειστής αυτής θάλασσας, τα νερά σαν λάβα ηφαιστείου ζεσταίνουνε, με καίνε. του ήλιου την τόσο απρόσεκτη ακινησία συναγωνίζονται.

3.

των ματιών η αξία δεν είναι μεγάλη, ας λένε. μεγάλη είναι η αξία της μύτης, αυτής της ακίνητης πάντα στο κέντρο της ιστορίας, να γυρνάει μαζί μας πιασμένη, να στέκεται σαν το σκυλί μαζί μας πάντα όρθια. της μύτης οι σκέψεις οι κρυφές δεν είναι σαν των ματιών γι’ άλλους κόσμους, βέβαια : είναι επιθυμίες ήσυχες για λίγο ακόμα χρόνο πάνω στη Γη, εδώ γύρω. γιατί οι μυρωδιές των τριαντάφυλλων δεν είναι ούτε κίτρινες, ούτε μπλε. είναι πάνω από χρώματα πολύ, πολύ πάνω από τα χρώματα !