Στο ακρογιάλι ξαπλώνομαι πλατιά,
ξέγνοιαστος γιά την ημέρα που περνώ,
γιά τη νύχτα που μετά θαρθεί,
αλλά....και γιά τον ΄Ηλιο!
Ο γιαλός μου είναι δίχως εποχή
και όλο τα ίδια πάντα συντελούνται,
μέσα από μιά επιμονή...του απαράλλαχτου κενού.
Ολούθε τριγύρω μου σιωπή
κι εγώ,
παρέα με την Μοναξιά,
στέλνω το νου μου τη Λησμονιά ν' ανακαλέσει,
θάβοντας το τελευταίο μου όνειρο,
ενώ φυτεύω ενα καινούριο.
Κι έπειτα,
ξεκινώ γιά την επιστροφή,
στέλνοντας στη θάλασσα
της μέρας το στερνό φιλί,
μ' ένα καλοραμμένο χαμόγελο στα χείλη,
κρατόντας ένα γεράνι
στο χέρι το δεξί,
κομμένο από τις σχισμές των βράχων ,
απαλλαγμένος πιά...απ' της ζωής το ΄Αγχος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου