Στην απέραντη ζούγκλα της Θλίψης,
το Φεγγάρι φωτίζει τη Θύελα
και του ονείρου μου τα φίδια,
σφίγγουν έως θανάτου.....τους πόθους μου!
Σε τούτο το αλόγιστο Πένθος του Μίσους,
όπου ο Έρωτας ανεπανόρθωτα φθείρεται,
η βροχή
τριγυρνά συνεχώς στα Ουράνια
και το χιόνι,
ακροβατεί στ' ακρογιάλι,
ενώ η ψυχή μου θρηνεί,
γιά τις πίκρες που μαζοχτήκαν σαν λύκοι,
στων ονείρων μου το κατώφλι....
Κι έτσι στης ψυχής μου τα βάθη,
μιά Θερμή Προσευχή μου απέμεινε,
η Σελήνη που θάρθει,
τούτο το βράδυ με το φως της,
τη Γκρίζα Νυχτιά που περνώ....να θερίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου