Σ'ενός πλατύφυλλου πλατάνου τη μασχάλη,
ένα πουλί
το σπιτικό του πασχίζει να στεριώσει!
Πεταρίζει ανέμελο ολούθε και παντού
και πάνω απ' της θάλασσας το κύμα
που παφλάζει....
Ο ίσκιος του που πέφτει στα ήρεμα νερά,
θαρείς,
πως μιά φρέσκια δροσιά σ' αυτά ποντίζει,
ενώ, με τους πολλούς του ελιγμούς,
ακόμα κι αυτά τ' αφρόψαρα αναστατώνει!
Το κάθε κρούξιμό του μοιάζει με γλυκολαλιά
και κάθε ανάσα του με φίλημα και χάδι,
αφημένο στην απέραντη παλάμη τ' Ουρανού,
τα δικαιώματά του γιά να ψάλει...
Της ζωής το αντίδωρο αναμασά,
ψάχνοντας προσεχτικά στη φυλλωσιά,
τη θέση του κι αυτό να βρει
τη νυχτιά του να περάσει
ώσπου να ξημερωθεί,
γιά ν' αρχίσει ξανά χωρίς αναπαμό
το χτεσινό του το παιχνίδι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου