..........
Κλαίω για σένα παλικάρι μου
που δεν θα δουν τη λεβεντιά σου
οι γεννήτορές σου, οι καθηγητές σου
οι φίλοι σου, εγώ…
.......................
Έμεινα γυμνή αμυγδαλιά
μπρος στο θρήνο των μανάδων
μπρος στο γοερό κλάμα των παιδιών…
Μπρος στο ειρωνικό χαμόγελο
αυτού που νομίζει ότι διαφεντεύει
τις τύχες όλων των λαών.
......................
«Ξαστεριά»
Εκεί στο φρύδι του βουνού
ήπια το νέκταρ των χειλιών σου.
Πιο κάτω στις πηγές
βαφτίσαμε τους χτύπους της αγάπης.
Πλάσαμε όνειρα
και τ’ αφήσαμε στις θάλασσας την
αγκάλη…
Το ένα κύμα έφερε τ’ άλλο.
Δεν είχε πάντα ξαστεριά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου