του Τάκη Χριστοφίδη
(θα πάω εκεί που ο στοχασμός θα φτάση την καρδιά μου)
Κάποτε τα μάτια μου μ΄ ανάπλασαν
κι΄ ήταν οι κόσμοι μου
επίδοξες ερωτικές στιγμές.
Ντυμένες, ενάριες, βασιλικές
ντελίριες ευτυχίες μες την καρδιά μου
λύγιζαν τραγούδια.
Τώρα τα μάτια δεν πεθαίνουνε ποτέ
αντιβουίζοντας απ΄ τη χώρα τ΄Αηδόνιου
κι΄ η ονειροπόληση με το κρασί και με τον έρωτα.
Αργοί γαλανισμοί όπως και πριν
σας αναγέννησε την ποίηση ο Μεγαλέξανδρος
με τους ενάλιους βυθούς να ξαναγεννηθούν.
Εγκαταλελειμένη ιστορία
ματιές χλωμές που σε κοιτάζουν
καθώς σε παίρνουνε στο πέλαγος
αναπολώντας τους βαρβάρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου