Ο Πόλεμος στο Ιράκ

Των Γερακιών η βλέψη πλανιόταν,

πάνω απ' την Ασιάτικη λεία!

Στης απανεμιάς το ρημονήσι,

μοναχικός ερημίτης,

είχε στήσει της Προσευχής το κονάκι.

Κάποιο ΄Αγριο βράδυ,

της νυχτιάς τα μαύρα κοράκια

κατασπαράξαν της Προσευχής του τις λέξεις!

Την επόμενη μέρα,

λευκό περιστέρι,

έπεφτε νεκρό στο κλινάρι

της Απελπισιάς, της Ντροπής και του Τρόμου,

πετόντας στον Καιάδα,

μαραμένο το κλαδί της ελιάς....

Και ο Πόλεμος, μόλις είχε αρχίσει!

Οι Λευκοί Σατανάδες,

γλεντούσαν πλάι στις σάρκες

των Μελαμψών τους συντρόφων,

αφού τα έξυπνα όπλα,

είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους,

παραδίπλα αφήνοντας

και τα κορμιά των Δικών τους Παιδιών!

Το έργο,

επί χρόνια παιζόταν

στης πλατείας την γιγάντια οθόνη,

πίσω απ' τις γυρισμένες πλάτες

του αμέτρητου πλήθους!

Και ούτε ενα Δάκρυ

γιαυτούς που χαθήκαν

και ούτε ενα Συγνώμην

απ' αυτούς που απομείναν!

Κι έτσι,

στου Ολέθρου τον Κήπο,

οι ίσκιοι των Αμούστακων Νέων θλιμένοι,

παλαμίζουν Νεκρές Συνειδήσεις,

προσδοκόντας

μέσα από τσακισμένες Ελπίδες,

πως θ' ανατείλουν Καλλίτερες Μέρες,

γιά ΄Ολους Εμάς....