Σεριανάω τούτο το γιόμα
ανάμεσα σε μυγδαλιές,
που είναι όλες Ανθισμένες
και ακούω τ' αδιάκοπο τιτίβισμα
χιλιάδων λαλητάδων,
που μες την ευτυχία τους,
στέλνουνε χαιρετίσματα
χορεύοντας αρμονικά από κλαρί σε κλώνι!
Κι εκεί που οι μυγδαλιές τελεύουνε,
ρυάκι φιδίσιο κυλάει γάργαρο,
που τ' ασημόνερά του βιαστικά
τρέχουν τη θάλασσα να ανταμώσουν....
Και ακριβώς απέναντι,
προβάλλει...άλλο θάμα!
Δάσος πυκνόδεντρο-βαθύσκιωτο,
που αποπνέει άρωμα μεθυστικό,
πιότερο και απ' αυτό...του Μύρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου