Διάφανος νὰ εἶσαι. Σὰν τὴ σταγόνα
Τῆς βροχῆς ποὺ κρέμεται
Στὴ λαμπερὴ ἀπόληξη τῶν φύλλων
Γυμνὸς καὶ τόσο καθαρός. Ὅπως ἀστέρι
Καὶ κρύσταλλο ποὺ τὸ χτυπᾶ ἡ ἀντηλιά.
Γι' αὐτὸ - προτοῦ νὰ 'ρθεῖς - ρωτῶ καὶ
πάλι:
Εἶσαι σὰν τὸ νερὸ καὶ σὰν τὸ φῶς;
Εἶσαι σὰν τὸ μετάξι;
Εἶσαι σὰν τὴ μηλιὰ καὶ σὰν τὴν κερασιὰ
κατάφορτος;
Εἶσαι σὰν τὸ βουνὸ καὶ τὴν πεδιάδα ἀνοιχτός;
Προβάλλεις φωτεινὸς χωρὶς νὰ κρύβεις
τίποτα;
Ἀνθίζεις ἤρεμα σὰν δέντρο;
Τραγούδια λὲς ἀθῶα σὰν μικρὸ παιδί;
Ἄν ναὶ τότε μπορεῖς νὰ 'ρθεῖς
Ἐσένα θέλω μόνο καὶ σὲ περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου