Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ ΚΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ

Το αν γυρίζω κατάμονος στους λόφους

φταίει που είμαι ποιητής;

Αν αποφεύγω το πυκνό και θορυβώδες πλήθος

η ποίηση είναι μια αρκετή δικαιολογία;

Αν απουσιάζω από δεξιώσεις και συναθροίσεις

από αξιώματα και τιμές

αν στέκομαι μακριά από φιλοδοξίες

φταίει τάχα θανάσιμα η ποίηση που με ποδηγετεί;

Και αν πράγματι έτσι πάντα και σταθερά συμβαίνει

η ποίηση είναι εκείνη που με φυγαδεύει

στ’ απόμερα κι ερημικά σκοτάδια;

Η ποίηση – λέει μια φωνή – είναι μόνο μια αλήθεια

– ανυπεράσπιστη κι αυτή – σαν όλες τις αλήθειες.

Η ποίηση είναι μια αλήθεια

που αντιστρατεύεται όλες τις άλλες τις αλήθειες.

Μία φωνή που καταργεί όλες τις άλλες τις φωνές.

Η ποίηση τίποτα δεν δικαιολογεί

Η ποίηση είναι αυτή που όλα τα ανατρέπει

Και εξάπαντος τον εαυτό της πάνω απ’ όλα.

Τον ποιητή της θα σκεφτεί;