Για τους χαμένους οραματισμούς
και τα ανείπωτά μας λόγια,
μιά θλίψη επικρατεί μες την καρδιά,
αλλά και μιά ελπίδα ενδόμυχη,
πως κάποια Δύναμη ΄Αγνωστη,
τάχει περιμαζέψει!
Και μεις,
μένουμε μόνιμα μετέωροι εδώ,
με βήματα απροσανατόλιστα κι αργά,
με την ανάσα μας κομμένη
και με τα συναισθήματά μας άδολα,
γιά να μην φανούμε Απόντες.
Ζούμε σε κόσμο Κίβδηλο και Σκοτεινό
γεμάτο Ασώματες Σκιές
και Ατέρμονες Ψευδαισθήσεις!
Ομως, Πιστεύω Απόλυτα,
πως ο χρόνος είναι Ρόδα που γυρνά
και όλα...θαρθούν τα πάνω- κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου