Σπαθί μου κοφτερό
Δαμόκλεια σπάθα μου
Να κόβεις κεφάλια
Μεγάλα, αλλά άχρηστα
Χωρίς να τους λερώνεις το γιακά
Των κολλαρισμένων πουκάμισων
Που στάζουν αίμα
Όχι από σένα
Γιατί είσαι αναίμακτη
Και ας κόβεις κεφάλια
Γιατί οι ανεγκέφαλοι
Δεν έχουν αίμα
Σαν οι βδέλλες,
Με της πατρίδας το αίμα ζούνε
Και το δικό μου
Το λιγοστό.
Σε λυπάμαι όμως, πένα μου
Σπαθί μου κοφτερό
Έμεινες μόνη σου
Και ας έχεις αδερφές
Μύριες στον κόσμο
Αμέτρητες
Αλλά, δεν μάθανε όμως τον τρόπο σου
Να κόβουν κεφάλια
Όπως εσύ
Μάθανε να τραγουδούνε
Για τον έρωτα
Για την αγάπη
Την ψεύτικη
Για τα άχρηστα κεφάλια
Που εσύ έκοψες
Τα αναίμακτα
Με τους άσπρους γιακάδες.
Και όμως σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι που παλεύεις μόνη σου
Μέσα στη ζούγκλα
Για να φέρεις την Άνοιξη
Την οποία θα δούμε πιο νωρίς
Όταν συγχρονιστούν και αυτές
Οι αδερφές σου
Φέρνοντας τη μέρα των ερωτευμένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου