Ήταν αργά

Ν' ανοίγεις λίγο το χαμόγελο
να ξεκολλάνε τα περασμένα.
Ήταν αργά όταν έφτασε
η σκόνη του δρόμου στο σπίτι μου
κι η ανεξίτηλη σιωπή
εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο
και καλά συντηρεί τον φόβο.

Τι να τις κάνω τώρα πια τις λέξεις
που 'χεις εξωθήσει το φεγγάρι
σ' αφορισμούς και κλάματα

Τι ν' αποκαλύψω στην θάλασσα
που τόλμησα να μην σε φοβηθώ;

Και σέρνω τα λόγια για το τίποτα
κι αποχαιρετώ τον αγέρα
των τρικυμισμένων τρυφεροτήτων
και των ειρωνικών βημάτων
της αποπλανημένης χαράς.

Να κλείσεις λίγο το κλάμα
να μπορώ να κουβεντιάσω μαζί σου