μνήμη Μίλτου Σαχτούρη
Όταν σταμάτησε να παίζει η μουσική
πέταξε τους στίχους της μέσα στις εξισώσεις μου
και τ’ ανακάτεψε όλα με τα δάκτυλα της
“σταμάτα πια, δε βλέπεις πως δε βγαίνουν τα νούμερα;
δεν έχω χρόνο να τα βάλω πάλι στη σειρά”
με σήκωσε από την καρέκλα
έκανε μιαν απροσδιόριστη κίνηση με το χέρι
(πολύ κινηματογραφική ομολογώ)
και άρχισε πάλι η μουσική
χορέψαμε στο ρυθμό
ύστερα Εκείνη αποτραβήχτηκε από τον παρτενέρ της
υποκλίθηκε
όχι σαν χορεύτρια
αλλά σαν παλαιστής του καράτε
και στάθηκε για λίγο δίπλα σε μια γαβάθα γεμάτη πορτοκάλια
έτσι
ντυμένη με πορφυρά και στολισμένη με πετράδια
έπεσε με τα μούτρα στο πάτωμα
και
άρχισε να το τρίβει με τα χέρια και τα μάτια της
τη σήκωσα από τις μασχάλες
τίναξε τη σκόνη από τα γόνατα της
πήρε στα χέρια το βιβλίο με τις εξισώσεις
και διάβασε φωναχτά με τη φωνή του Ποιητή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου