ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ ΛΙΘΑΡΙΑ

Πέτρα την πέτρα περπατώ πηδώντας μες στις ποταμιές, πίσω απ’ τις πατημασιές του πετροκότσυφα. Λιθάρι το λιθάρι έλειωσα στα λαξεμένα λιανολίθαρα της λαγγεμένης κίχλης, στις αστραφτερές τις στουρναρόπετρες, στο ράμφος του πυριόβολου της πρώτης πετροπέρδικας, στέκομαι, κάνω δέηση, στο χάος. Στην ερημιά οι πέτρες φυτρωμένες φωσφορίζουν άμοιρες, σκόρπια άταφα οστά και προπατορικές κοκκάλες. Πείτε, υπάρχουνε ή δεν υπάρχουνε στο χάος θηλυκά λιθάρια; Είδε κανένας το αιδοίο τους, λαχτάρισε κανείς μπροστά στο εφηβαίο τους; Προσπάθησε κανείς να τα χαϊδέψει, να τα χουχουλίσει, να ανθίσουνε τα έρημα, λιγνά λιθάρια μας; Πάντως, τουλάχιστον εγώ, ο γλύπτης που τα σμίλεψα και τα ’γλειψα τα μυθικά, λιγνά λιθάρια, αιδοίο θηλυκότητας δεν έπιασα στα χέρια μου και χλοϊσμένο εφηβαίο εγώ ποτέ, ποτέ δεν είδα. Πείτε μου, πώς πληθαίνουν, άραγε, έτσι οι πέτρες, τα λιθάρια; Ποιος σπέρνει μες στα όρη μας τις πέτρες, τα λιθάρια;