Το κελί της Μοναξιάς

Χαράματα Γυμνά από φως,

κι επάνω στης Χλόης το ημιθανές κορμί,

σαν βάλσαμο, σαν γιατρικό,

έσταξε η Μαγιάτικη βροχή,

και η χλόη ευθύς ανάσανε,

τον Μαρασμό....πισωπλατόντας!

Κι ο ΄Ηλιος,

ξαλαργεύει στην Ανατολή,

καθώς η μπρούτζινη Σελήνη,

πορεύεται....γι' αποσταμό,

ενώ Εγώ,

ισόβιος αιχμάλωτος των στίχων,

μακριά απ'την οργή της θάλασσας,

ζω ανάμεσα σε άνεμους και στο κενό,

πασχίζοντας,

της Ντροπής τα Τείχη να εκπορθήσω!

Και βάζω το αυτί μου συνεχώς στη Γη,

μήπως και αφουγκραστώ ,

τους έντονους σφυγμούς της,

ενώ η ζωή μου συνεχίζεται

πάντα Εύθραυστη και Σύντομη

μα τόσο Θελκτική

μες το κελί της Μοναξιάς,

που το αγόρασα Πανάκριβα,

από το Αλόγιστο το Πλήθος!