Πέφτουν πουλιά, το ένα μετά το άλλο,
σάν αεριωθούμενα κάθετα αυτοκτονίας
μπρός στο γυμνό μου παράθυρο που είναι
το πλαίσιο μιάς βροχερής αχρωμίας.
διαγράφονται όλως απροόπτως,
και ίσα που προφταίνω ο δόλιος
να τις γράψω στων ματιών τις παρυφές.
μέρες πού βρέχει ακατάπαυστα πληροφορία!
Θα ανάψουν άραγες τα κάρβουνα ξανά,
κάτω απ’ τη μουσκεμένη τέντα τής καρδιάς,
Η θα ήταν καλύτερα να τα αφήσω
Και ν’ αφεθώ σ’ αυτόν τον κόσμο τον τακτοποιημένο,
άνευ φόβου εφ’ όσον έχω τον λογαριασμό πληρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου