Σύννεφα / Βάκρινος Μιχάλης

Είχα μαζί, μια συννεφιά να ανταποκρίνεται
μια συννεφιά που τον μικρό τον κόσμο γύρω
έκρυβε πίσω από πολυκατοικίες.

Είχε ένα χρώμα,
σαν το χρώμα του τσιμέντου,
μέτριου απόχρωση
σαν του απογεύματος μιας καθημερινής,
που απλώς βγαίνεις γιατί το δωμάτιο πνίγει.

Δέντρα υψώνονται παράλληλα στο όριο
μιας αστικής-ας πούμε- κορυφογραμμής
που την ορίζουν
ρούχα νωπά, κεραίες και καλώδια.

Σκοτείνιαζε λοιπόν
και εγώ στο χώμα εκεί να στέκομαι μικρός,
τόσο μικρός,
όσο το φως μαραίνει η φύση.
Φυλλομετρώ πεσμένα στο έδαφος
τα όνειρα ,
σε σχήμα ανθρωποθυσιάς για έναν άνεμο
να τα σκορπίσει όπως σκορπίζεται ο καιρός.

Και είναι ο χρόνος ένα πείσμα των ανθρώπων.
Μια επίμονη ενόχληση,
ένα είδος τραύματος που ονειρορραγεί
μέρα τη μέρα.
Eκεί θα βρεις το πλήθος των χρωμάτων
να λιμνάζει ,
να μεταβάλλεται η ομορφιά απ΄την αδράνεια.

Θέλω να πω, πως,
κάποτε θέλησα ένα ποίημα με σύννεφα.
Στον πρώτο στίχο όλα ξεμακραίνανε
καθώς πνιγόμουν ήδη απ’την βροχή τους.

Μ.Βάκρινος