ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΨΕΜΑ / Φωτεινή Αζαμοπούλου

(Στον Στέλιο Σκλαβενίτη)

Απρίλης, στο πρωτάστραμμα
σβήνεις καθάριο βλέμμα
και η ψυχή σου αποδημεί
απ’ την καρδιά, απ’ το κορμί
τρομακτικό σαν ψέμα.

Η είδηση αναπάντεχη
και η άδικη ειμαρμένη
χτυπά το δέντρο, απ’ την κορφή
ως τα ριζά. Κάθε κλωνί
σαν κεραυνός διαβαίνει.

Μια λαοθάλασσα σε τιμά
και τραγικός ο επίλογος
μάτια που λάμπουν εκφραστικά
βήματα αργά, παρθενικά
και ο λόγος σου αντίλαλος.

Μην ο ουρανός επέλεξε
πρόωρα να τον φτάσεις
μες στα Άγια Πάθη του Χριστού
μ’ άδολο βλέμμα σαν Αυτού
τη βιοτή να χάσεις;

Αδύνατο να αποδοθούν
τα αισθήματα με λόγια
η αλληλεγγύη σου αφειδής,
ο σεβασμός στον άνθρωπο
της ζήσης σου εφόδια.

Στης χειραψίας τη ζεστασιά
και στη σεμνή τη γέννα
επικεντρώθηκα θαρρώ
περήφανη πιότερο εγώ
απ’ ότι εσείς για μένα.