στην έρημο
στην όχθη μιας φυγής
σ’ ένα ταξίδι
χωρίς προορισμό
στην άμμο
στη θάλασσα
στον έρωτα
στην ελευθερία.
αινίγματα στάχτη
και κάρβουνο
όλα τα καταπίνει η νύχτα
κι όσοι ακολουθούν
τον ίδιο δρόμο ανεβαίνουν
θραύσματα και ύλη
μαγικοί λαβύρινθοι
που κρύβονται στα πλήκτρα
μακρινοί απόγονοι
μιας ανεξάντλητης κραυγής.
τόσοι γκρεμοί
κι ένα μηχανικό άλογο
που γελάει καλπάζοντας
μέσα στη φωτιά
γιατί το πένθος μου
ένα ποτάμι δροσερό το σβήνει
κι η μοίρα
είναι θάνατος και γέννηση μαζί
και δίνεις το κομμάτι σου το φωτεινό
ατόφιο στο καιρό και ζωντανός ξανά
ανοίγεσαι στα ύψη.
και λέω
λέξεις και τριαντάφυλλα για σένα.
ΕΡΗΜΟΣ όπως ΕΡΩΤΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου