Σαν τώρα τρέμουν ακόμα καρδιές
Και ματώνουν ακόμα ψυχές
Για κείνον τον αβάσταχτο ξεριζωμό
Που μάνες κλάψαν γοερά για τα παιδιά τους
Σαν σήμερα φουντώνουν οι φλόγες
Σαν τώρα παίρνουν πάλι ζωή οι μνήμες
Μια εικόνα που μια μάνα χάνει απ’ το χέρι
Το μονάκριβο παιδί της
Σε μέρη εκεί βόρεια ψηλά
Πόντος ονομάζεται λεν
Και ζούσαν εκεί χρόνια ολάκερα
Λάος αγαπημένος και ενωμένος πολύ
Μέχρι που μια νυχτιά
Ο διωγμός και το μαχαίρι
Ανάγκασαν να βρεθούν χέρι χέρι
Σε μονοπάτι σκληρό κακοτράχαλο
Γυναίκες και παιδιά
Άντρες και γεροί
Και κείνη η δόλια μάνα
Που τραγουδούσε τις νυχτιές νανουρίσματα
Βρέθηκε ξάφνου να μουρμουράει μοιρολόγια
Μέσα από τα βάθη της πονεμένης ψυχής της
Να μιλάει για σφαγή και για θάνατο
Εκείνη που πάντα προσέφερε τη ζωή
Εκείνη που ήταν η πηγή της χαράς
Βρέθηκε να περπατά μες τις πέτρες
Με ένα μωρό στην αγκαλιά
Και πόσα άλλα στα πόδια της τριγύρω
Και να γίνεται μάρτυρας κακού
Να μαρτυράει το λυγμό και την καταστροφή
Ξεριζωμός
Τι απαίσια λέξη
Μα μια πραγματικότητα
Μια ανήκουστη πραγματικότητα
Να ζητούν από μια μάνα
Να αφήσει το σπίτι της
Τα χώματά της
Ανθρωπους που χαθήκαν εκεί στη σφαγή
Και να της λεν να πάει αλλού
Σε άγνωστα μονοπάτια
Και εκείνη
Μ’ όση δύναμη της απομένει
Να σφίγγει τα δόντια και να ελπίζει
Να μαζεύει την φαμίλια
Και να συνεχίζει
Για νέους ορίζοντες να οδηγήσει
Εκεί που η χαρά
Πάλι από μέσα της θ αναβλύζει
Ξεριζωμός, φωτιά και μαχαίρι
Αυτό έζησε ο Πόντος εκεί τότε
Και σαν σήμερα είναι η μέρα μνήμης
Μια μέρα που δε πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ
Γιατί για κάθε απώλεια μνήμης
Άλλος ένας λαός κινδυνεύει να ξεριζωθεί
Για κάθε μάνα που πονάει και χάνει
Που φεύγει και δε τραγουδάει νανουρίσματα
Μα μόνο μοιρολόγια ξέρει
Άλλος ένας κόσμος γκρεμίζεται ολοκληρωτικά
Ξεριζωμός
Μη τη ξεχνάτε αυτή τη λέξη
Κρατήστε την ιστορία στη καρδιά σας
Μη σβήσει ποτέ από τη μνήμη σας
Να θυμάστε πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου