Ως πότε οι ποιητές θα ξαγρυπνάτε;
Χιλιάδες βράδια κι αν ξοδέψετε
κι άλλες χιλιάδες ξαστεριές
θα έχετε πάντα μέσα σας εκείνο να σας κλαίει:
ποτήρια αδειανά
και δάχτυλα γδαρμένα από στιχάκια αιμοβόρα.
Οι μακρινές στεριές σας πάντα θα χτίζονται στο μύθο
κι οι προσευχές θα στήνουνε καρτέρια για το χθες
κρεμώντας απ’ τους ώμους τους
τις άμορφες φαρέτρες των σωτήρων.
Και τι είμαι εγώ για να μιλώ;
Ένας απρόσωπος κλητήρας των ονείρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου