Κάνε μια μικρή βόλτα
Μετά θα ξανάρθεις πιο φοβισμένος
Οι μητέρες μας τελείωσαν
Τα σκαλιά δεν κυλάνε κυματιστά καρότσια
Τα μαλλιά έχουν την υφή της εφημερίδας.
Πήγαινε μέχρι το φαρμακείο
Πες συγχρόνως για καρδιά, καρκίνο και hiv, τι
παίρνουν
Μίλα τους επιθετικά
Στην αρχή θα το πάρουν για στυλ
Μετά θα σε αποζητούν
Ονειρέψου μια πόλη νεκρή
Και το πείσμα των φτωχών να την κάνει θρύλο
Ονειρέψου μια εικόνα θολή
Και τα χρώματα των ουλών να την κάνουν πετράδι.
Πέρασαν οι μέρες
Θα έρθουν άλλες
Ζητάς μια μικρή ανάσα
Σου δίνουν μια μεγάλη επανάληψη
Ονειρεύεσαι έναν ολόκληρο έρωτα
Σου δίνουν, μια φιλία
Μια ηρεμία
Μια ανατριχίλα
Κάποιους σπασμούς
Ένα κατασπάραγμα
Ένα γλυκό ύπνο στον ώμο, αγκαλιά
Όχι , δεν συνδυάζονται.
Κάνε μια μικρή βόλτα
Γράψε ένα τραγούδι με τρυφεράδα
Δώστο σ΄έναν αξύριστο τραβεστί να το πει.
Πολλοί θα τα καταλάβουν αυτά
Όχι στο δικό σου θάνατο,
στο δικό τους.
1 σχόλιο:
Σ ευχαριστώ αγαπημένε φίλε Δημήτρη, εξαιρετικέ ποιητή και πάνω απ' όλα, εργάτη της ποίησης.
Γράφουμε μερικοί μήπως... και η καταγραφή του ανθρώπινου πόνου, από ανήθικος αυτοοίκτος, γίνει συλλογική απαίτηση ζωής.
Με την εκτίμησή μου
Δημοσίευση σχολίου