- Μη σκυθρωπιάζεις, ω σεμνή ημισέληνε,
- αλλά χαμογέλα απέναντι στην ηρωική γενιά μου! Προς τι ο θυμός κι η οργή;
- Αλλιώς το αίμα μας, που χύσαμε για σένα, δε θα αξίζει.
- Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου.
- Ήμουν ελεύθερος από την αρχή κι έτσι θα είμαι για πάντα.
- Ποιος θα τολμήσει να με δέσει με αλυσίδες! Αψηφώ και μόνο την ιδέα.
- Είμαι σαν μια ορμητική πλημμύρα, δυνατή κι ανεξάρτητη,
- θα χωρίσω βουνά, θα προσπεράσω τα ουράνια κι ακόμα θα ξεχύνομαι!
- Οι χώρες της Δύσης μπορεί να είναι οπλισμένες με ατσάλινα τείχη,
- αλλά εγώ έχω σύνορα που φυλάσσονται από τα γενναία στήθη των πιστών.
- Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθενος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη
- από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται "πολιτισμός";
- Φίλε μου! Μην αφήσεις την πατρίδα μου στα χέρια αχρείων ανθρώπων!
- Βάλε το στήθος σου ασπίδα και το σώμα σου χαράκωμα! Σταμάτα αυτή την επαίσχυντη εφόρμηση!
- Γιατί σύντομα θα 'ρθουν οι ευτυχείς ημέρες της θείας υπόσχεσης...
- Ποιος ξέρει; Ίσως αύριο; Ίσως ακόμη πιο σύντομα!
- Μη βλέπεις το χώμα που οργώνεις σαν σκέτη γη, αναγνώρισέ το!
- Και σκέψου όσους χιλιάδες αναπαύονται χωρίς σάβανο κάτω απ' τα πόδια σου.
- Είσαι ο ευγενής γιος ενός μάρτυρα, νιώσε ντροπή, μην πληγώνεις τον προπάτορά σου!
- Ακόμα κι αν σου τάξουν τον κόσμο, μην παραδώσεις αυτό τον παράδεισο της πατρίδας σου.
- Ποιος δε θα πέθαινε γι' αυτή την παραδεισένια γη;
- Μάρτυρες θα ξεχύνονταν, αν ξέσκιζε ένας το χώμα! Μάρτυρες!
- Ας μου έπαιρνε, αν ήθελε, ο Θεός, όσους αγαπώ κι ό,τι κατέχω,
- αλλά ας μη μου στερούσε τη μια και μοναδική μου πατρίδα.
- Ω δοξασμένε Θεέ, μόνη ευχή από την πονεμένη μου καρδιά είναι αυτή,
- κανένα χέρι απίστου να μην αγγίξει ποτέ τους κόλπους των ιερών μου ναών.
- Οι ύμνοι και τα καλέσματα του ιμάμη που ακούω είναι οι λίθοι της θρησκείας μου,
- και μακάρι ο μελωδικός τους ήχος να ακούγεται δυνατά και μακριά στην αιώνια πατρίδα μου.
- Γιατί μόνο τότε η πλάκα από το μνήμα μου θα πέφτει καταγής σε χίλιες μετάνοιες μες στην έκσταση,
- και σταγόνες δάκρυα από πορφυρό αίμα θα κυλούν από κάθε μου πληγή,
- και το άψυχο κορμί μου θα ξεχυθεί απ' τη γη σαν αιώνιο πνεύμα,
- ίσως μόνο τότε γαλήνια θα ανέλθω και τελικά θα φτάσω στα ουράνια.
- Κυμάτιζε λοιπόν σαν τον καθάριο ουρανό κάθε αυγής, ω ένδοξη ημισέληνε,
- έτσι που να αξίζει τελικά κι η τελευταία ρανίδα του αίματός μας!
- Ούτε εσύ ούτε η φυλή μου θα αφανιστεί ποτέ!
- Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα της ανυπόταχτης σημαίας μου.
- Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου!
Το ποίημα αποτελείται από δέκα στροφές και συνεγράφη από τον ποιητή Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι, ενώ υιοθετήθηκε ως εθνικός ύμνος μετά από διαγωνισμό και ομόφωνη αποδοχή του από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η μουσική που συνόδευε τον εθνικό ύμνο μέχρι το 1930 ήταν σύνθεση του Ali Rıfat Çağatay, ενώ από τότε και στο εξής υιοθετήθηκε η μελοποίηση του Osman Zeki Üngör, διευθυντή της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας. Από το 10στροφο ποίημα, ανακρούονται μόνο οι δυο πρώτες στροφές.
Το İstiklâl marşı αποτελεί και τον εθνικό ύμνο της μη αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου