Πόσες δεν ήταν οι φορές
που ξεχνιόσουν στα μάτια μου.
Μέσα σε μοναχικές νύχτες,εκεί
που η σκέψη,λαχταρούσε την
παρουσία σου η εικόνα σου
χαλάρωνε τις στιγμές.
Και άφηνα την νύχτα,να αγκαλιάζει
τον χρόνο,να τον κάνει όνειρο,
να τον τρέχει εκεί που ανέμελη
ίσως ξαγρυπνούσες,μαζί μου.
Ακολουθούσα πιστά τον χρόνο,
σε κάθε διαδρομή,σε κάθε του
τερτίπι,που λουλούδι άνθιζε
λαίμαργος. Και στο βάθη του
Μορφέα κάλεσμα,τα μάτια έκλεινα,
λες ήθελα να σ αγκαλιάσω,να σε
πάρω εκεί που φωλιάζει το όνειρο
στης αγάπης τα στρωσίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου