Γράμμα ξένο

Εγώ ενάντια στον αδερφό μου

Εγώ κι ο αδερφός μου ενάντια στον ξάδερφό μας

Εγώ, κι ο αδερφός κι ξάδερφός μας

Ενάντια στους γείτονες

Όλοι μας ενάντια στον ξένο

Παροιμία από τους βεδουίνους της Λιβύης

Μια πληγή άνοιξε χωρίς ποτέ της να επουλωθεί αυτές τις μέρες. Η Αθήνα του κέντρου, των μεταναστών και των βίαιων διαδηλώσεων. Λεζάντες που καλύπτουν την απόγνωση της συγχυσμένης πολιτικής νόησης με την οικονομική εξουθένωση και τη μηδενική μεταναστευτική ανέχεια. Πληγή που αιματοκύλησε την Αθηνάς, την Πανεπιστημίου και τα στενάκια του παράλογου, πίσω από της ρεκλάμες της ψεύτικης ευημερούσας Ελλάδας.

Θησείο, Παρασκευή 13 Μαΐου. Μου μιλάει μια κυρία για τον αγώνα της στην πλατεία Βικτωρίας μόλις χτες το βράδυ να διασώσει τους μετανάστες περιπολώντας με μια φίλη. Πιο κει Χρυσαυγήτες ξεσπούν το μένος τους σε όποιον αλλοεθνή βρουν μπροστά τους ενώ εκείνες στα πίσω δρομάκια ενημερώνουν και φυγαδεύουν τα ανίδεα θύματα.

Αθηνάς, λίγο πριν. Εξαγριωμένοι Αφγανοί ξεχύνονται για αντίποινα στα δρομάκια. Την προηγούμενη μέρα, φασίστες προελαύνουν και ξυλοφορτώνουν ό, τι σκουρόδερμο δουν μπροστά τους. Μια κλούβα στην Πειραιώς σταθμεύει και προμηνύει. Η εθνική εκκαθάριση μόλις ξεκίνησε για κάποιους ηλίθιους επαρχιώτες, αριστερόστροφοι κουκουλοφόροι ψάχνουν ευκαιρία να τους λιντσάρουν επιτέλους. Όλοι στο όνομα του μετανάστη, του ξένου, του ανέστιου και φοβισμένου άλλου.

Το κέντρο της πόλης, για τρίτη μέρα συννεφιάζει, κάτω από δώδεκα μαχαιρωμένους, από άλλους τόσους ξυλοκοπημένους. Τα ματ δέρνουν διαδηλωτές, διαδηλωτές δέρνονται μεταξύ τους, η Χρυσή Αυγή δέρνει και σκοτώνει μετανάστες, ξένη μαφιόζικη δολοφονική επίθεση σκοτώνει Έλληνα, η βία εξαπλώνεται σε κάθε δρόμο και στενό.

Χρονικό απίστευτης βίας. Οι κάτοικοι του κέντρου έπαψαν να μιλούν. Οι μετανάστες, και σήμερα Σάββατο λείπουν από τα πόστα της δουλειάς τους, τα φανάρια, άδεια. Κατεβαίνω από το σπίτι μου στα Κάτω Πετράλωνα και πηγαίνω προς το Γκάζι.

Συμβαίνει το πιο προφανές κοινωνικό γεγονός. Για πρώτη φορά Έλληνες και ξένοι έχουμε ίδια οικονομική ανασφάλεια. Έλληνες και ξένοι, για πρώτη φορά ενωνόμαστε στο όνομα της οικονομικής ανέχειας, της ανασφάλιστης εργασίας, της ανύπαρκτης περίθαλψης και της εξαθλιωμένης διαβίωσης. Δεν μας ενώνει πια μόνο η γειτονιά του κέντρου, μα και οι καταβολές του ανθρώπινου δυναμικού μας. Ξαφνικά τα εργατικά μας χέρια κοστίζουν το ίδιο, τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο, μιλάμε για τα ίδια προβλήματα, συναντιόμαστε στις ίδιες πλατείες. Είμαστε και εμείς οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας δίχως αύριο. Προς τι λοιπόν η εθνική εκκαθάριση; Η ναζιστική και άκρως φασιστική κίνηση κάποιων ολίγων απέναντι σε αλλοεθνείς, που εάν αναλογιστείτε δεν μας χωρίζει τίποτα πιά; Κίνηση βίαιη εναντίον όλων μας;

Δεν ψάχνω να χωρίσω τον κόσμο σε κουτάκια, σε εγχώριους μετανάστες, σε ξένους και πάει λέγοντας. Η πόλη είναι σε κατάσταση πολέμου και το νιώσαμε εμείς, οι κάτοικοι του κέντρου όσο κανένας άλλος. Αδυνατώ να σκεφτώ τους ανθρώπους που βρίσκονται στο νοσοκομείο αυτή τη στιγμή, είναι λυπηρό μα σκεφτείτε, πως μέσα στον ανθρώπινο πόνο, ενώνονται Έλληνες και ξένοι. Από τα γκλοπ και τα στειλιάρια. Εκεί, είναι όλοι θύματα της ανεξέλεγκτης εθνικοφροσύνης, της έννομης τάξης και της πολυεθνικής τρόικας. Εκεί, στην εντατική, βρίσκεται όλο το ελληνικό κράτος που εκποιεί σιγά – σιγά της αξίες της, της φιλοξενίας, της ανθρωπιάς και της ελπίδας. Και της ελπίδας.