Όνειρα πουλιά.

Πάλι τα ίδια όνειρα, πουλιά που φτερουγίζουν

έρχονται, φεύγουν κελαηδούν και χάνονται στα ύψη
ανέμελα στους ουρανούς, σαν τους καημούς γυρίζουν
όνειρα ξένα που η καρδιά δεν θέλει να τα’ αγγίξει..

Λεύτερα περιφέρονται στου νου μου τα’ άγρια πλάτη
με λοιδορούν που σκέπτομαι πως τάχατε θα βγουν
αληθινά, με προσπερνούν και δεν αφήνουν κάτι
να κρατηθώ, ελπίζοντας πως στην καρδιά μου ζουν.

Όνειρα ψεύτες, πελαργοί που αποδημούν στο Νότο
φωλιές κουφάρια στης ψυχής μου τα καμπαναριά σαπίζουν
νύχτες ψυχρές που η απουσία κι η σιωπή δονούν τον τόπο
μέχρι την άνοιξη που ανθίζει η γη κι όλα γυρίζουν

Άνιση πάλη μεταξύ εποχών και φαντασίας
κι ο χρόνος ο αδυσώπητος, γοργοκυλάει εμπρός μου
να σβήσει θέλει απ’ το μυαλό, το βάρος της απουσίας,
να μην πονώ, για τα όνειρα που θα ‘χω πάντα εντός μου.

……………………………………Χρήστος Κουκουσούρης