'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' / Θεοδοσιάδη Σοφία

Κάθε φυντάνι έχει τη θέση του στην ποταμιά ..

κάθε κοχύλι το βυθό του..

στο ρέμα ετούτο το ανθρώπινο

είδες ανθρώπους μάτια μου

να ουρλιάζουνε να δείχνουν..να καμώνονται..

πέτρινα είδωλα να στήνονται..

σε στερεμένες θάλασσες..οι θαλασσοπνιγμένοι..

Μια συγχορδία η ζωή..

ήχοι που παρεμβάλλονται..γεννούν παραφωνίες..

κι εσύ που είδες..που άκουσες..που άντεξες..
τον πόνο σου που έκανες σοφία
μείνε σιμά με τους διακριτικούς..

αγάπα τους μοναχικούς που οι ρίζες τους

τρέφονται απ' το χώμα
τους λιμασμένους..τους τυφλούς..και τους λειψούς

να μην τους εφοβάσαι..συμπόνα τους..

υστερικά γυμνοί εις την ψυχή

σέρνουνε το κουφάρι στους διαδρόμους.

Στο Καλοκαίρι που σ' αντάμωσε..
στις ερινύες του μαϊστρου τις λευκές μην αφεθείς..
του ήλιου τις ανυφάντρες να προφτάσεις..
με χρώματα γαλάζια και με πράσινα
το παραμύθι σου ύφανε
βάλε και λίγη απ' τη χρυσόσκονη..

σκορπάει σπάταλα χαρά
μην τα χαλάς τα παραμύθια σου
φωτίζουν και τα σκοτεινά μυαλά
γι αυτό τα έστειλε ο Θεός
για να κοιμούνται τα παιδιά
να ξεκουράζονται οι ώμοι των μεγάλων..

Στου ρεμβασμού τη σιωπή..διώξε τη μίζερη τη λογική..

φτιάξε το καραβάκι σου..

βάλτου πανιά γαλάζια..να μη ζηλεύουν τα νερά..

γράψε και στην καρίνα του με γράμματα μικρά..

τ΄όνομα της ψυχής σου.

'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

http://aromasofias.blogspot.com/2020/08/blog-post_96.html

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,