μ΄ένα παράπονο στης νύχτας
την αγκάλη,
πέτρα θα ρίξω πίσω μου
να με λικνίζει η θλίψη μου
μέσα σε βλέμματα που ακροβατεί
του ορίζοντα η πλάνη.
Σε θάλασσα που φλέγεται
γεννήθηκα, ανάμεσα σε πόθο
της ύπαρξης την κάθοδο
μες στο βαθύ σκοτάδι
στο φως της αντανάκλασεις
καίγονται τα φτερά μου,
γιατί ποτέ δεν μάθαμε να μιλάμε
με τα μάτια, ούτε για χείλη
ψάξαμε να φιλήσουμε.
Όταν όλα φλέγονται
τότε φωτίζονται όλα τα λάθη
κι είχε μια πανσέληνο γεμάτη αγάπη...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου