10 " Ποιητές που αγάπησα " συναντούν τη ποίηση σε μια σελίδα

1. Κωνσταντίνος Γεωργίου
2. Μαρία Γκουτζαμάνη
3. Σοφία Θεοδοσιάδη
4. Γιώργος Καραγιάννης
5. Dhimitri Jani Kokaveshi 
6. Γιάννος Λαμπής
7. Λεωνίδας Οικονομίδης
8. Στρατής Παρέλης
9. Ευάγγελος Ρουσσάκης
10. Μαίρη Σουρλή

Κωνσταντίνος Γεωργίου

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ (ἀπόσπασμα)

Ἀγάπη μου, στέκομαι μπροστὰ στὸν μεγάλο ἀσημένιο καθρέφτη
τῆς κρεβατοκάμαρας καὶ βλέπω τὸ εἴδωλό σου
νὰ μοῦ χαμογελᾶ κρατώντας ἕνα χρυσὸ ρόδι στὰ χέρια
ποὺ μοῦ τὸ προσφέρει ἱκετευτικά.
Σὲ κοιτάζω ἐκστατικὸς…
Ἀλήθεια, πόσο ὄμορφη εἶσαι ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸ κρεβάτι τὸ πρωὶ
μ’ αὐτὸ τὸ λευκὸ νυχτικὸ τὸ ὅλο κεντήματα ἀπὸ τὴν μάνα σου,
μὲ τὸ στεφανάκι τοῦ ἥλιου στὰ μαλλιά,
μ’ ἕνα κλωναράκι ἐλιᾶς στὰ χέρια.
Πάντα ἤσουν ὄμορφη ὅπως καὶ σὲ κείνη τὴν παλιὰ παιδικὴ φωτογραφία
ποὺ μοῦ ‘δειχνες ἄλλοτε.
Νὰ ξέρεις ὅτι σοῦ πάει πολὺ αὐτὸ τὸ χρῶμα.
Νὰ τὸ φορᾶς πάντοτε στοὺς περιπάτους σου τὶς ἡλιόλουστες Κυριακές.
Τὰ τσαλακωμένα σεντόνια στὸ κρεβάτι μικροὶ μικροὶ λόφοι
ποὺ κάποτε σεργιανίζαμε μαζὶ μετρώντας τὴν ἔκταση τῆς ἀγάπης μας,
μικροὶ μικροὶ λόφοι κατάσπαρτοι μὲ γαρδένιες καὶ λεμονοθύμαρα
ποὺ ἀχόρταγα τὰ μυρίζω ὧρες πολλές.
Ἀνοίγω ἀθόρυβα τὴν πόρτα τοῦ φεγγαριοῦ
καὶ μπαίνω μέσα στὸ δωμάτιό σου γιὰ νὰ σοῦ κάνω συντροφιὰ
ὅπως καὶ τότε…

Τότε ποὺ τυλίγαμε τὴν ἀγάπη μας μέσα στὰ χαρτιὰ
γιὰ νὰ σιγουρέψουμε ὅτι δὲν θὰ φύγει ποτέ.
Τότε ποὺ διπλώναμε τὴν ἀγάπη μας ὀχτὼ φορὲς
γιὰ νὰ χωρέσει στὴν τσέπη τοῦ φεγγαριοῦ.
Τὴν πλέκαμε ἀκούραστα σιγὰ σιγὰ μὲ λέξεις συνηθισμένες ἀλλὰ τόσο δροσερὲς
ὅσο καὶ τὸ νερὸ μιᾶς πηγῆς ποὺ ξεπηδώντας ὁρμητικὰ αὐλακώνει τὸ χῶμα καὶ
ἀφήνει σημάδι ἀνεξίτηλο μιὰ χαρακιὰ στὸ μέτωπο τῆς γῆς ὅτι ὑπήρξαμε,
ὥσπου νὰ γίνει ἕνα ποτάμι ποὺ κελαηδᾶ λόγια τῆς ἀγάπης,
μιᾶς Ἀγάπης Ἀνεκτίμητης
μακριὰ ἀπὸ τὸ ἀνοίκειο βλέμμα τῶν βέβηλων ἀνθρώπων,
μακριὰ ἀπὸ τὴν φθηνὴ συναναστροφὴ τοῦ ἀλαλάζοντος πλήθους,
μακριὰ ἀπὸ τὴν σεμνοτυφία ἑνὸς ἀνάπηρου καθωσπρεπισμοῦ,
μακριά, μακριὰ …
[…]

**

Μαρία Γκουτζαμάνη

Ερωτικές Πνοές

Ερωτικές πνοές που
το κορμί δεν τις
χωρά, ακούσματα
του Σύμπαντος
τυπωμένα πάνω του
εις τους αιώνες.

Γεννήματα παθών και πόθων 

που τυραννούν ηδονικά το νου 

και επιταχύνουν τις
ανάσες των
φθαρτών κυτάρρων.

Θεική μεγαλοπρέπεια
το περασμά τους,
μνημονεύουν το
παρελθόν,
δραπετεύουν
στο παρόν
κυοφορούν με
αγωνία το απρόσμενο ερωτικό μέλλον

Εκφραστές επιθυμιών
που ξεπερνούν
το εφήμερο, το
προδομένο φθαρτό
γήινο στοιχείο που εφάπτεται του κοινού.

Δεν τους πρέπει το κοινό, κι ας είναι απλές.

Δέηση στην απεραντοσύνη τους.

**

Σοφία Θεοδοσιάδη

"Υφάντρες του Αυγούστου"

Στα όρτσα να προλάβουμε
ο υποσχόμενος ετέλεψε
ο Αύγουστος..τ' αγέρι του
π' εχάιδευε τα χείλη ηδονικά
ποιός μάντης να οραματιστεί
και τ' άλλο Καλοκαίρι αν θα προκάνουμε...
οι υφάντρες του Αυγούστου αν μας υφάνουνε τις εμορφάδες της ζωής
τις ζωγραφιές αλλιώς...
καθώς μας λιγοστέψαν τα στημόνια τα μεταξωτά..
τα αδράχτια μας δε γνέθουν...
μα θα θυμάμαι εκεί νοσταλγικά
όμορφα που ήτανε στην κουπαστή
σαν με κρατούσες αγκαλιά
πρελούδια γράφαν θερινά
τα μυρωμένα μας στον έρωτα κορμιά
στην άκρη από τα τσίνορα
οι γελαστές ματιές σου
του μπάτη έμοιαζαν δροσιές
αιθέρας τα φιλιά σου ..

**

Γιώργος Καραγιάννης

Μόνη στο μονοπάτι

Τι κι αν κάποτε μου έλεγες
«η αγάπη να μοιράζεται
και να δοκιμάζεται»;

Εσύ όχι μόνο δεν προσπάθησες,
αλλά συνέχιζες να βαδίζεις
μόνη στο μονοπάτι
και να γκρεμίζεις όλες τις γέφυρες
μη στρίψεις και με βρεις.

Κι απ’ τ’ «αγαπώ» σου
μου ’μεινε
το τελευταίο χάδι σου,
να βγάζει δυο δαγκάνες
να μου πνίγει την ψυχή.

**

 Dhimitri Jani Kokaveshi 

ΑΞΙΕΣ

Τα χρόνια σου
δεν ξέρω
αν μετρούν
αξίες;...
Ν’ αγαπάς!
Στην κυριαρχία του φωτός
αντάλλαγμα
ευεργεσίας αγώνων του!...
Δεν κολυμπάμε.

**

Γιάννος Λαμπής

Βρήκα τελικά το θάρρος να βγω απ’ τα σκοτάδια μου

και ξυπόλητος περπάτησα δρομάκια κακοτράχαλα,

ήθελα να δω τα χρώματα και να γευτώ χυμούς από τα φρούτα

λάθος μονοπάτια όμως πήρα

κι έφτασα σε πόλεις έρημες, χωρίς φωνή,

κοιμήθηκα σε ξενοδοχεία κακόφημα

άπλωσα το χέρι σε φαντάσματα που πέταξαν από κοντά μου σκούζοντας

αρρώστησα σε δωμάτια αποστειρωμένα

με κρύα κι άσπρα πλακάκια στους τοίχους

έκλαψα από πόνο κι απογοήτευση

πάλεψα σφίγγοντας τα δόντια, το κορμί να μη σκορπίσει

με βλέμμα τρομαγμένο ζωγράφισα τη μοναξιά

αλλά πιο πικρά έκλαψα που δεν μπόρεσα να γλυκάνω την πληγή σου

να συμπληρώσω τη λειψή ζωή σου

ν’ ακούσω τα λόγια που μου ψέλλιζε η ψυχής σου,

ντροπιασμένος τώρα, πίσω στα σκοτάδια μου γυρνώ

μιας και τα όνειρα μου δεν μπόρεσα να υπερασπίσω,

θα ήθελα όμως, να είχα τη δύναμη, έστω και μια φορά

να σου φωνάξω δυνατά, πόσο πολύ σ’ αγαπώ

πριν μέσα στο χώμα, για πάντα τα μάτια μου να κλείσω.

**

Λεωνίδας Οικονομίδης

ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΩΝ ΜΟΙΡΑΙΩΝ

Έρχονται δύσκολοι καιροί
κι εμείς σ' άγριες θάλασσες
πελαγοδρομούμε
το μαύρο κύμα μάς τυλίγει
κι αργά-αργά μάς καταπνίγει

Άβουλοι, δειλοί, μοιραίοι
στη μέση του πελάγους
παλινδρομούμε
κι όλο το καράβι μας γλιστρά
σ' αχαρτογράφητα νερά

Ας αντιδράσουμε λοιπόν
μην περιμένουμε άλλο
μοιρολατρικά
δραστικά ας κινηθούμε
έξω απ’ τη δίνη να βρεθούμε

Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε
να χάσουμε και τίποτε
πολυτιμότερο
από έναν γκρίζο ουρανό
και ένα άλλοθι φτηνό

**

Στρατής Παρέλης

Φάουλ σε όλα…

Φουλ επεισόδιο ζωής είναι

η ανάσα μας- να δες πώς μιλάω!-

Αταίριαστα για την ηλικία μου και φάουλ

Είμαι σε όλα˙ παράξενα

Αντιλαμβάνομαι τα συμβαίνοντα-

Γεγονότα που αφήνουνε σημάδια παντού- κι οι εποχές

Γυμνώνουν την εκστατική μου οδύνη

Ιδρώνω μέταλλο ψυχής και ούτε που καταλαβαίνουν

Εξαπολύομαι στην γραφή

Απολύομαι από όλα

Διαφανής κι αμέριμνος

Πια, εξοντωμένος από μαρτύρια ανεκλάλητων θρησκειών

Εγώ ο μισοκατεστραμμένος για

τους πολιτισμούς του κόσμου

Δείχνοντας ένα περιώνυμο άστρο

Στον ουρανό

Και νιώθω ότι με φωταγωγείς Αγάπη

Είσαι μια λάμψη που με λούζει έμπνευση

Φουλ επεισόδιο είναι η ανάσα

Μας- και εξακολουθώ σε όλα

Να είμαι φάουλ!

**

Ευάγγελος Ρουσσάκης

Είμαστε στην άκρη
μιας νύχτας
άλεκτοι
σαν αγάπη
που δεν ευοδώθηκε
μα κλείστηκε
σε χιλιάδες λουλούδια
να φέρνει πάντα
την άνοιξη

**

Μαίρη Σουρλή

Αντοχή το έπαθλο μας

Πόσο αργοπορεί το πολυπόθητο αύριο?
Στήνουμε αυτί στον άνεμο
προσμένοντας ένα μικρό κλαδάκι
να θροΐσει την αλλαγή.
Αντίρροπο μοιάζει το “είναι” μας.
Πορευόμαστε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια,
στο πρίσμα των παθών
αναμένουμε μια ανάσα
ουρανού οξυγόνο, μονολογώντας
σε σημαδεμένες σιωπές…
Βιώνουμε ανυπεράσπιστες δυστυχίες
με υποθηκευμένες παρενθέσεις…
Σκιρτήματα ζωής κι αντίδρασης
κάθε κραυγή κρύβει τη ρωγμή της,
κάθε πληγή κι ένα καινούργιο βλέμμα.
Ας καρφώσουμε
ένα τριαντάφυλλο αισιοδοξίας,
υποθηκεύοντας μια δυνατότητα ονείρου
να ξαναβρούμε το πνεύμα της ιστορίας.
Η ελπίδα χαροπαλεύει μα αντέχει
ανοίγοντας δρόμο
στο φως και την ψυχή μας!