Ποίηση: ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ
Μουσική κι Ερμηνεία: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ
Στης ξεγνοιασιάς τα βράχια αναρριχήθηκα
Με συντροφιά το κύμα περιπλανήθηκα
Ν’ αγγίξω μαύρη πέτρα κοχύλια σπάνια
π’ αστράφτουν απ’ αλμύρα κι υπερηφάνεια
Μου γνέφει να’ρθω πλάι ένα γλαρόπουλο
Σαν μαγεμένο μοιάζει να’ναι κοριτσόπουλο
Στην αγκαλιά μου γέρνει ήλιε τεμπέλη μου
Και το κερνώ σταφύλι από τ' αμπέλι μου
Φιλώ το γλαροπούλι να λύσει τ’άδικο
Το ξόρκι που το δένει στη γη κατάδικο
Να γίνει μια νυφούλα που πλέει στο διάβα
μου
Κορμί που καταπίνει τ’Αυγούστου η λάβα μου
Ανάβω μες το
σύμπαν ξανθούλης φάρος της
Στον ουρανό πετάμε κι είμ’ο κουρσάρος
της
Και χτίζουμ’άσπρα σπίτια, κάστρα
ροδίτικα
Ο αφρός μου τραγουδούσε λόγια αλήτικα
Βουτώ
στο καλοκαίρι παιδί ξυπόλητο
Μες το βυθό γεννιέμαι και στο απόλυτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου