(τέσσερα ποιήματα αφιερωμένα στον Παύλο Μεράνο)
1.
Τ΄ άλογο κι΄ η ψυχή
πήρανε ανεπαίσθητα
την ηδονή της θάλασσας
κι΄ απόμεινε ο ποιητής
ενάλιος να συμπληρώνη
με την κραυγή της Αγιάς Σαλαμονής
τα ρημαγμένα λιμανάκια.
Τότε είναι που ο άνθρωπος
καταμεσίς της γης
κάθησε και συμμάζεψε τη γνώση
και τους βαρβάρους πρόλαβε.
2.
Σήμερα παραβιάσανε το φρούριο.
Αύριο η ποίηση
θα ξαναβάλη τάξη
όπως και πριν που ζούσε
ο Βασιλιάς Αηδόνιος.
3α.
Έχω ένα φίλο ομοίδιο μου!
Στο φρούριο του η ψυχή μου
κι΄ ακολουθούν οι μέρες ανασαίνοντας.
3β.
Τυχαίνει μες τα δάκρυα της χαράς
σε δειλινές αποσπερίδες
να λησμονιέμαι σαν παιδί
μες το μεθυστικό ταξίδι
συνήθεια ως είναι μακρινή
το πετροβόλημα της γνώσης.
Κι΄ αυτό μικροί μου Αγγελινοί
γιατί μ΄ απόμεινε ο Θεός
κι΄ η Περιπλάνησή Του.
4.
(Ανάτειλε ύπνε μου και συ κοιμήσου
ο ακοίμητος σεισμός της συνείδησής μου). Π. Μεράνος.
Καράβι μεθυσμένο η ζωή μου
κι ΄ ένας απέθαντος θεός
μεγαλινός που με προσμένει.
Βράχοι ψηλόδενδροι δικοί μου
και κάποιο χέρι.
Ακοίμητα θαλασσινά πουλιά
σε κάποια ποίηση μεθυσμένη
σε κάποια δάκρυα θεικά
που μ΄ ανταμώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου