Η αλυκή / Κατερίνα Καλαϊτζάκη

Οι σκέψεις μου, βαθύσκιωτα πλατάνια
κι εγώ στη ρίζα τους για λίγο ξαποσταίνω
κάτω απ’ το βάρος του καιρού, κλαδί σπασμένο
να περισώσω προσπαθώ μια περηφάνια.

Ρίχνω ένα βότσαλο στη λίμνη και βουλιάζει
ο στεναγμός μου κυματίζει στα νερά της,
σε ποιους γκρεμούς χτίζει η θεά τα ιερά της
ποιος άνεμος τις μνήμες ξεθωριάζει;

Έγιν' ο κόσμος μου απέραντη αλυκή
μια στέπα που πλανιόνται άγριοι λύκοι,
μετράς για λάφυρο αυτό που σου ανήκει
μα εγώ δεν είμαι η κυρα-Βασιλική.