ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Απόσπασμα από την Ποιητική Συλλογή : Ποιήματα 1975) του Στέφανου Ζυμπουλάκη

ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 

1

Του πολέμου ανήμερα η προσφυγιά, 
το χάδι εξέλειπε
κατά τον ίδιο δρόμο η χαρά. 
Πλάτυνε η γη φθινοπωριάτικα
το βλέμμα αγκάλιασε τους θόλους
και μες απ΄ τις χαράδρες το νερό
μια στεγνωμένη γλώσσα. 

2

Κοίταξε τη θάλασσα
καθώς την ώρα που πλεούμενο καράβι
άγκυρες έσερνε στο πέλαγος. 
Στη ξαστεριά ο ήλιος γαλανός
μετράει τον πόνο. 
Μαύρη γραμμή ο κόσμος των ματιών
το τέλος που χαράζει. 

3. 

Εδώ η αρχή, εδώ το τέλος.
Δάκρυο από ταξίδι η μοίρα μας
κι΄ η γη  βρεγμένη. 

4

Πρόσωπο μέσα  σου αράζει τις αυγές 
και σου μιλάει για περιβόλια, 
για την εσπέρα, τα πουλιά 
και τους ανθρώπους. 
Μα η μνήμη έρχεται μουγγή μες την επέλαση
καθώς και μες την γύμνια. 
Στη θύμηση του έρωτα
τρυγούνε τα πουλιά
απ΄ τα κατάλοιπά μας 
τρυγούν κι οι μαργαρίτες. 
Μα τι; Σ΄ ηλιοκαμένη άνοιξη
εσύ, το φως που δεν εβρέθη.

5. 

Απ΄ την κορφή κατρακυλούν
απελπισμένοι γύπες
και η σπορά που δεν γεννά
ακόμα σε προσμένει. 
Στην άπλα ολημερίς της γης 
μια πυρκαγιά
τα δάκρυα και τα ορφανά μαντήλια.
Τόπος χλωρός, και τα μικρά καράβια η ζωή σου.
Εσύ που πέρασες το φως
φλόγα λειψή η μορφή
η τωρινή που σβήνει. 

6.

Λέξεις, συναγωγές, συμπόσια
σ΄ αητοφωλιές δακρύων
κι΄ από γυναίκες τρεις μαζί
μες την αλμύρα η Κύπρος.
Ο Ρασοφόρος που πενθεί 
οι φοινικές, τα άνθη
κρατούνε το μικρό παιδί
σε νεκρική ταβέρνα.
Κι΄  ο κάπελας που δεν γερνά
δίνει κρασί, κι΄ αυτός μαζί τους πίνει. 

ΕΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ 

1

Άθλια ερημιά 
σε νύχτα περισυλλογής 
η ζωή που πέρασε απόψε 
στάλα τη στάλα.

2. 

Πέρα στα ποτάμια 
μια παρθένα κλαίει. 
Την ψυχή της πήρανε αετοί
και το σώμα της;
Σε προσφυγικούς καταυλισμούς
κλαίει από τον πόνο. 

3

Κύκλος ακαθόριστος ο αιώνας 
κι΄ οι ψυχές αγκαλιασμένες 
κάνουν ανταρσία.

4

Σίγησε το πιάνο 
κι΄ η βροχή διέγραψε το φως.
Κόπηκε ο δρόμος
μα ψηλώσανε τα δένδρα.
Θεέ μου, στη μητέρα
ξανά το στέμμα δώσε
για ν΄ ανθέξη ενάλια
δάκρυα επερχόμενα.

5

Θόρυβος στο δρόμο
και το πλήθος τρέχει 
τρέχει να προλάβη
φως κεκαλυμμένο.

6

Δρόμοι αναρίθμητοι
και πουλιά που φεύγουν.
Η πατρίδα έδωσε άνυδρο το χώμα
και στον τάφο η ποίηση
ανασαίνει προδοσία.

ΤΑΦΗ

Σε κάθε σπίθα αναζήτησις
κι΄ ο ρυθμός του ιλίγγου.
Έτσι καθώς τον πόλεμο κηρύσσοντας
μονάχα τα πουλιά
θα θάψουνε τους ήρωες.

ΧΟΡΙΚΟ Ι

Αλυσοδέσαμε την ποίηση
καταμεσίς της γης.
Η συνείδηση κι ΄  η μορφή ομοίδια
στην προσάραξη μας κλάσμα.



ΘΡΗΝΟΣ

Αίμα και αίμα από τα περιστέρια των παιδιών
κι΄ υγραίνονται οι υάκινθοι.
Μα τι απομένει;
Χαράζει η αυγή, η μέρα
στάζει από δάκρυο και πόνο.
Ο Νόμος (ποιος νόμος σε τέτοια συστολή 
                 σε τέτοια διαμάχη).

Κόσμος παράταιρος
κόσμος που έρχεται σε γνώριμες στιγμές
και φεύγει το ίδιο πάλι
καθώς η περιπλάνηση στα χείλη του                                                   τραγούδι
γίνεται τ΄ όραμα, γίνεται ζωή. 
Κι όμως στα σίγουρα, το πέρασμα
κανείς δεν το γνωρίζει.
Το κύμα υποτάσσει το χορό
κι΄  έτσι καθώς αγκαλιασμένο μες το θέαμα
καθώς το θρήνο πλημμυρίζουν οι ψυχές
θρηνάει κι΄  αυτό μαζί τους. 

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ 1

1
2
3
4
Αριθμητικό σύνολο
μιας οικογένειας λευκής
που πρόταξε η μοίρα της
σε πλατιά προσφυγικά ποτάμια.

ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Στην αποτίναξη η αυγή και το κάνιστρο.
Στο τέλος
η υποστολή της σημαίας
κι΄ ο θάνατος των φύλλων.

ΜΝΗΜΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

Μνήμες ακάλυπτες
στο θόλο της ψυχής και πάρα πέρα.
Ένα όνειρο πούρθε κι΄ έφυγε
στο ρυθμό της μέθης.
Μια ζωή που πέρασε τον αμαξωτό
διαγράφει κύκλους αναμέτρησης                            και προδιαγράφει.

ΚΥΠΡΟΣ

Ψυχή τη ψυχή
το περιστέρι έδωσε το αίμα του.Ψυχή τη ψυχή
οι άνθρωποι
στη μοίρα αντιμέτωποι.