με το κάθε κέντρισμα των σφηκών
να ρέει από την πηγή της ανομίας
το μάνα του πλούτου στα χέρια των παρανομιών,
αναθαρρεύει τα αρπαχτικά της διαφθοράς
να απλώνουν δίχτυα στα θολά νερά του εγώ,
καμακώνοντας τα πλανεμένα αστέρια της ζωής.
Κραυγές αγωνίας στα βράχια του πόνου
και της απελπισίας ταράζουν τα γαλήνια νερά
της κοινωνίας για το άψυχο σώμα,
με τη σύριγγα θανάτου καρφωμένη
σαν κεραία να στέλνει μηνύματα
σε κυβερνήσεις και λογικά όντα
για την επέλαση της θύελλας των ουσιών,
να απλώσουν με ταχύτητα ανέμου,
σαν ψαράδες σε τρικυμία τα δίχτυα του νόμου,
πριν το βούισμα των σφηκών
γίνει θύελλα και τραμουντάνα.
Κάθε κέντρισμα του ανέλεγκτου φαινομένου
αφήνει μια πόρτα ανοιχτή στον βαρκάρη
του Αχέροντα να πριονίζει το δέντρο της ζωής,
μέχρι που η εφορία της ψευδαίσθησης
να γίνει θρήνος και να το ρίξει καταγής,
αφήνοντας μια ηχώ πόνου και απογοήτευσης
στη ματαιότητα του παραμυθιού των ουσιών.
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική συλλογή: "Ανήκω στον Αγωνιστή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου