ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ / Στέφανος Ζυμπουλάκης

Τώρα που η ψυχή λευκά
τον πόνο εξωραΐζει 
κι η ομορφιά του ήλιου
απογυμνώνει το σκοτάδι 
βάλε το χέρι σου θεέ μου. 
Τάραξε τα νερά στην κολυμβήθρα σου, 
δεν ακούς τη σαύρα
που μασάει τα χώματα και τα σκουλήκια;
Σε κάθε επίκληση, 
καθώς επέρχονται οι μέρες, 
πεθαίνουν στην τέφρα και τη ρίζα τους
οι "Βαμβακάδες" 
όπως ακριβώς το όνειρο 
που γεύεται ανίκανο το φως. 
Εδώ η ζωή είν΄ ακριβή
κι ο άρχοντας πεθαίνει, 
άσε τον άλλο που ακόμα τυραννά
τη σκέψη του για πίσω 
υπομονή, υπομονή.
Σε τούτο το μυστήριο 
που κομποδένεται με τ΄ άπειρο και το κρανίο 
και το δαιμόνιο 
κοιτάζει ανήλιαγα τον κόσμο 
μια σταγόνα από φως η ανιστόρηση.