ΕΥΓΕ!

Κάθε φορά που η Θλίψη πασχίζει
να ντύσει στα Μαύρα την Ψυχή μου,
βρίσκω τη Δύναμη που μου χρειάζεται,
για να φυτέψω δύο λουλούδια μοσκοβόλιστα,
ανάμεσα στις ρωγμές που άνοιξαν
η Πίκρα...και ο Πόνος!
Κι Ύστερα,
βρίσκω ένα παγκάκι απέναντι στο ξέφωτο,
και κάθομαι για ν'απολαύσω το Άρωμά τους.
Και τότενες θαρρώ πως η Ψυχή μου
φοράει την πιο καλή της φορεσιά
για να υποδεχτεί το Πλοίο της Χαράς,
που φωταγωγημένο μπαίνει γι'άλλη μιά φορά
στης Καρδιάς μου το Απάνεμο λιμάνι,
αφήνοντας πάντα ένα παραθύρι ανοιχτό,
μήπως και βρούνε Άσυλο σ'αυτήν,
κι Άλλοι...κατατρεγμένοι!
Κι Έπειτα,
διαβάζω τα Σημάδια των καιρών,
μήπως και προλάβω...τις νέες Θλίψες!
Εύγε λοιπόν ανήκει σε Αυτούς
που την Ψυχή τους γεμίζουν με Χαρά,
μα και σ'Αυτούς τους Δυνατούς,
που τρύπησαν για λίγο τα δίχτυα της ζωής
για ν'αντιπαλέψουνε τις Δίνες του Πελάγου,
κι αφού περιπλανήθηκαν για λίγο ή για πολύ,
βρήκανε Δύναμη και Αντοχή για να ξαναπιαστούν,
στης Γαλήνιας ζωής...τα δίχτυα!