Μέσα σ' έναν κόσμο
γεμάτο ήχους καί κίνηση,
προσπαθώ...τ' ακατόρθωτο,
ν' αφουγκραστώ επιτέλους,
των δικών μου βλεφάρων τον .....ήχο!
Σιωπώ,
καί στολίζω τα χέρια μου
με της Ελπίδας το κέντημα,
ενώ, ανοίγω την αγκαλιά μου γιά λίγο,
μήπως καί βρώ ένα νησάκι γαλήνης
καί νοιόθω, πως στροβιλίζομαι
σ' ένα γυάλινο ποίημα!
Σήμερα,
θ'αποδιώξω την κρυστάλλινη Θλίψη,
που είναι γνώρισμα αδαών
καί λυπημένων αφάνταστα,
την ψευδαίσθηση έχοντας,
πως με τον τρόπο αυτό
τ' αναπόφευκτο θ' αποφύγω
καί θα γίνω Δυνατός καί Αισιόδοξος,
γιά να μήν πεθάνω Αφανής καί Ανυπόληπτος!
Καί, αν το πετύχω αυτό,
τότε,
θάναι μιά Ευλογία δεμένη
στου Φεγγαριού το λαιμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου