Αλλαγή...

΄Ηρθε κι αναθάρεψε ηψυχή μου η Πονεμένη,

που την είχανε πληγώσει μύριες Συμφορές,

βγαλμένη σε μιάν άκρια της ζωής κλαμένη,

ζηλεύοντας του Μάταιου Κόσμου τις Χαρές!

Παντού, την πλήγωναν οι Αρνησιές,

Πάντοτε Βίαιες-Σκληρές,

Γεμάτες Θλίψεις οι Νυχτιές

και Ημέρες Γκρίζες-Πονηρές....

Και μόνη συντροφιά της η Ελπίδα,

Μόνιμη Παρηγορήτρα και Θεόσταλτη Αχτίδα,

στην ΄Αραχνή της Ερημιά!

΄Ηρθαν ,όμως, και αλλάξανε οι Εποχές

και η ζωή,

τούτη τη φορά Αρμονικά βαλμένη,

κρατάει ανθιά με μιά νωπή Δροσιά

βγαλμένη απ' τη μοσχοπότιστή της χλωροσιά!

Κι αρχένεψε Γιορτή Ατέλειωτη-Μεγάλη

και αναθάρεψε η ψυχή μου η Πονεμένη,

που την είχανε πληγώσει μύριες Συμφορές!