΄Ηρθες,
όταν δεν Σε περίμενα,
ήσυχα και ανάλαφρα
σαν σπουργιτοπέταγμα από δεντρί σε δέντρο,
όμοιο με θρόισμα
εαρινό των φύλλων.
Φορούσες χαμόγελο πλατύ
στα άβαφτά Σου χείλη,
που έδειχνε,
πως Ευτυχίας ήτανε
ετούτο το Ταξίδι!
Βάλσαμο και Γιατρειά
η κάθε μιά Πνοή Σου
και τώρα πιά,
που η Φωνή Σου
μεσα μου βυθίστηκε
σαν τη βροχή σ' απότιστο χωράφι,
με Σένα γιά Πάντα Δίπλα μου,
τον Γολγοθά της Μοναξιάς,
τον έχω ήδη....ξεπεράσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου