Πού είναι τώρα η παλιά μου θέληση
η προσήλωση στον δυτικό πολιτισμό
η πίστη στον απρόβλεπτο μηχανισμό
της ανθρώπινης νόησης
Με τι χαρά έβλεπα τον ήλιο ν' ανατέλλει
όλα τα περασμένα χρόνια -
και της αγάπης ο ίσκιος περπατούσε πλάι μου
πατούσε απαλά στα βήματά μου
και μπρος και πίσω μου κρυβόταν
σαν το μικρό παιδί στης μάνας τη φούστα
Μα ήρθαν άλλοι καιροί
χρόνια αδικαίωτα
Κανείς δεν ανεβαίνει πια
την σιωπηλή πλαγιά του Θορικού
μόνο στου αρχαίου θεάτρου την ορχήστρα
με ηρωισμό θαυμάσιο
σταλάζουν αίμα οι παπαρούνες
Ποίημα από τη συλλογή Το ζώο που κοιμάται,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου