Καθώς του δειλινού το καράβι
στ' απάνεμο λιμάνι πλησιάζει,
ενα σεντούκι αναζητώ,
τις θύμησες απ' τη ζωή μου
να κλειδώσω
καί μιάν ελπίδα ανεξίτηλη,
πως κάποτε θα ξαναέρθω στή ζωή,
που θάναι πιό Ανοιξιάτικη
απ' αυτήν εδώ που περπατούμε.
Καί θάναι μιά ζωή
με άνθινη διαύγεια
καί ασύννεφη....χωρίς πληγές,
σαν θάλασσα γαλήνια,
που μόνο χαρές θα μας γεμίζει,
χαρές, που ακόμα καί οι Άγγελοι
θα τις κρυφοζηλεύουν!
Θάναι επιτέλους μιά ζωή
με αρράγιστη Ένωση Λαών,
που να μην μπορεί κανένας Πόλεμος,
τα μαύρα του στίγματα ν' αφήνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου