Κι ενώ η νύχτα
αλάργα-αλάργα χτίζεται,
η ζωή επά στις μνήμες της
θαρώ ακροβατεί,
σαν περιστέρι άπειρο
πάνω σ' ολόφρεσκο μικρό κοτσάνι
καί περιφέρεται χωρίς ανασασμό
ανάμεσα στου ύπνου τη σιωπή
καί τ' Ουρανού τες λάμψεις....
Κι ύστερα,
κλείνουνε τα βλέφαρα,
την ώρα που στου απόβραχου την κορυφή
ανεμοδέρνονται
Μάραθα, Διόσμοι καί Σπαράγγια!
Κι εγώ,
ενώ απέναντι στη θάλασσα την άλαλη
τα κύματα κοιμούνται
ανάμεσα σε νυχτολούλουδα ευωδιαστά
καί φλύαρα τζιτζίκια,
ψάχνω τον πρώτο στίχο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου