διαύγεια...

στροφάρει το μυαλό ανηφορίζοντας
στη διαύγεια της μέρας
οι θύμισες σωρό
εγκλωβισμένες χαρές τ'απόσκια
του βουνού

λοβοτομημένη μου άνοιξη
πώς κρύβεται η ψυχή σου στις σιωπές...
σ'απέθαντες σιωπές...
μνήμες γεμάτες διαδρομές
ζήλεψε το ταξείδι θαρρείς
κείνο το βλογιοκομμένο ρέμα
με τα χαμολούλουδα να ραίνουν το χρόνο αφειδώς
μύρο γενόμενης αύρας
εκεί κάπου χάθηκα μάτια μου κι εγώ...
στην  ομορφιά
να στέργω δύναμη αιώνια
πιστή ...
στην αειφορία των φιλιών της

λάθεψα τόσο στη ζωή
μα την αλήθεια μου γροικούσα
πάντα με πάθος....