Τρία βρόχινα ποιήματα

Σε είδα στην πλατεία Δικαστηρίων.

Με τα τακούνια σου κομμάτιαζες

οριζόντια και κάθετα

το σάπιο σώμα της πολιτείας,

μέρες μετά σε ξαναείδα

τυχαία στη γειτονιά,

στα χέρια κρατούσες

τη βρόχινη μήτρα σου.

 

Είσαι βροχή σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο,

σκονισμένος καθρέφτης.

Τις νύχτες ένας πιτσιρικάς

με το δάχτυλο γράφει πάνω του

ποιήματα.

Είσαι μια εξόριστη βροχή

ανακατεμένη με

σκόνη και άνεμο.

 

Η αγάπη είναι βροχή

Όλη νύχτα κοιτούσε τα μάτια της

ώσπου άρχισε να βρέχει, αργά, επίμονα.

Έπειτα γρήγορα, διαπεραστικά.

Ή βροχή δεν σταμάτησε ποτέ.