Οταν πέφτουν
οι σκούρες ανταύγειες στο δάσος,
αφουγκράζομαι της φυλλωσιάς τη φωνή,
όμως τούτη την ώρα
αυτό δεν μ' αφορά,
γιατί μέσα μου η Σιωπή
τις οργές μου γλυκαίνει!
Κι είναι η ώρα,
που της μέρας το φως λιγοστεύει
καί οι αντοχές του κορμιού τελειώνουν.
Η ψυχή μου επίμονα
τον αναπαμό αποζητά
καί φοβάμαι,
πως το σούρουπο πούρχεται,
τους ορίζοντές μου φυραίνει....
Ωρα, τα καμώματα της μέρας να κρίνω
καί αν χρειαστεί,
στον Θεό που θαρθεί στ' όνειρό μου,
με παρησεία,
λογαριασμό θα Του δώσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου